مسأله 1190. گاه انسان به جای اینکه به کسی وکالت در انجام کاری بدهد، به او «اذن و اجازه» برای آن کار می‌دهد؛
برخی از تفاوت‌های وکالت و اذن تنها (بدون وکالت)، از این قرار است:
1. وکالت، «عقد» است و احتیاج به قبول طرف مقابل دارد؛ امّا اذن «ایقاع» بوده و نیاز به قبول ندارد.
2. وکالت با فسخ توسط وکیل باطل می‌شود،[1] برخلاف اذن؛
پس کسی که از دیگری اذن و اجازه گرفته تا خانۀ وی را معامله کند، چنانچه از این اجازه صرف نظر کند، تا زمانی که صاحب‌خانه از اجازه‌اش برنگشته، همچنان مجاز به انجام آن کار هست.
3. همان طور که در مسألۀ «1182» ذکر شد، اگر موکّل وکیل را عزل کند و وکیل پس از انجام عمل مورد وکالت مطلع شود، کاری که انجام داده، صحیح و نافذ است؛
امّا در مورد اذن چنین نیست، مثلاً اگر انسان مالی را که در فروش آن اجازه داشته، بفروشد و بعداً بفهمد مالک قبل از انجام معامله از اجازۀ خود منصرف شده و برگشته است، معاملۀ انجام شده حکم معاملۀ فضولی را دارد.[2]