مسأله 1529. اگر نمازگزار عمداً و با اختیار، با صدا یا بی‌صدا برای امور دنیا یا به سبب یاد آوردن میّتی گریه کند، بنابر احتیاط واجب نمازش باطل می‌شود.
مسأله 1530. اگر نمازگزار بدون اختیار گریه کند، به گونه‌ای که گریه بر او غالب و چیره شود و نتواند گریۀ خویش را کنترل نماید، چنانچه مقدّماتش اختیاری باشد، حکم گریه کردن عمدی و با اختیار را دارد، یعنی بنابر احتیاط واجب نمازش باطل می‌شود؛ بلکه چنانچه مقدّماتش هم اختیاری نباشد، در صورتی که وقت برای دوباره خواندن نماز باقی باشد و فرد بتواند بدون گریه نماز را بخواند، بنابر احتیاط لازم، باید آن را دوباره بخواند و امّا چنانچه وقت نباشد، نمازش صحیح است.
مسأله 1531. اگر گریه بر نمازگزار غالب و چیره شود، به گونه‌ای که گریۀ او قابل پیش‌گیری و کنترل نباشد و در تمام وقت نماز، جز در حال گریه نتواند نماز بخواند، هرچند در نماز، تنها به انجام واجبات نماز اکتفا نماید، در این صورت، باید نمازش را با همان حال بخواند و صحیح است.
مسأله 1532. اگر نمازگزار از ترس خداوند متعال یا از روی شوق به او یا برای آخرت گریه کند، آهسته باشد یا بلند، اشکال ندارد؛ بلکه از بهترین اعمال عبادی محسوب می‌شود.
مسأله 1533. اگر نمازگزار در مقام دعا برای خواستن حاجت دنیوی، از روی تذلّل و فروتنی در پیشگاه خداوند متعال گریه کند و حاجتش را از او بخواهد، اشکال ندارد و نمازش صحیح است.[1]
مسأله 1534. گریه برای مصایب وارده بر حضرت سیّد الشّهداء ابا عبداللّه الحسین(علیه السلام) یا سایر ائمّۀ هدیٰ(علیهم السلام) با قصد قربت و نزدیک شدن به درگاه الهی، ­به خودی خود از افضل اعمال است و موجب باطل شدن نماز نمی­شود.